Του Μιχάλη Τζανάκη
Καθένας και καθεμιά από εμάς έχουμε τους δικούς μας, τους προσωπικούς μας «χώρους». Εκεί που κρατάμε καλά φυλαγμένα όλα όσα ζήσαμε και ζούμε. Εκείνα που καθόρισαν τις ζωές μας, που μας ωρίμασαν σαν ανθρώπους, που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και τον τρόπο σκέψης μας. Εκείνα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας έκαναν αυτούς που είμαστε.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ρίχνουμε μια «κλεφτή» ματιά σε αυτούς τους ιδιαίτερους «χώρους» για να μας υπενθυμίζουν την «πορεία» μας και επιβεβαιώνουμε τις επιλογές μας. Αν θέλαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναδικούς και απολύτως δικούς μας «χώρους» θα μιλούσαμε για κάποιο τρόπον τινά «θησαυροφυλάκιο» και για έναν επίσης τρόπον τινά «σκουπιδοτενεκέ»!
Στο πρώτο, αυτό που συνεκδοχικά θα αποκαλούσαμε «θησαυροφυλάκιο» θα βρούμε ό,τι πιο πολύτιμο βρήκαμε ή έστω βρέθηκε στην ζωή μας. Εκείνο που μας έκανε καλύτερους σαν ανθρώπους, που μας πρόσφερε το πρότυπο ζωής. Εκείνο που μας έδειξε «δρόμους» δύσκολους μα πάντα «φωτεινούς». Πρόσωπα, αξίες, αρχές, ιδανικά που μας ενέπνευσαν και μέσα από την επαφή μας με όλα αυτά νιώσαμε πιο «δυνατοί» πιο «πλήρεις». Πρόσωπα και πράγματα τόσο πολύτιμα και ιδανικά που θα κάναμε τα πάντα να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού για εμάς και όλους όσους αγαπάμε! Εκεί μέσα υπάρχουν όλα όσα μας τίμησαν και τα τιμήσαμε με δικαιωμένη πάντα την συνείδησή μας!
Ο άλλος «χώρος», ο «σκουπιδοτενεκές» είναι εκείνος που βάλαμε άπαξ δια παντός όλα εκείνα τα πρόσωπα ή τα πράγματα που η παρουσία τους «λέρωνε» τη ζωή μας. Ευτυχής ο άνθρωπος που το «θησαυροφυλάκιό» του έχει πολύ μεγαλύτερη χωρητικότητα από τον «σκουπιδοτενεκέ» του. Πάει να πει πως στάθηκε τυχερός στην ζωή του. Ακόμα πιο τυχερός αν δεν περιλαμβάνει ο «σκουπιδοτενεκές» του ξεχωριστό «χώρο» για τα άκρως επικίνδυνα τοξικά «απόβλητα», δηλαδή πρόσωπα και πράγματα που στιγμάτισαν ανεπανόρθωτα τη ζωή του. Όποιος απέφυγε, ανθρώπους αισχρούς, απατεώνες, συμπλεγματικούς, ζηλόφθονες.
Ας ρίχνουμε συχνά – πυκνά μια ματιά στους δικούς μας «χώρους». Πάντα θα εκτιμούμε καλύτερα την ζωή μας!
